آقا قسم به جان شما خوب می شوم            باور کنید آخرش به خدا خوب می شوم

حتی اگر گناه خلایق کشم به دوش              با یک نگاه لطف شما خوب می شوم

این روزها ز دست دل خویش شاکیم             قدری تحملم بنما خوب می شوم

من ننگ وعار حضرتتان تا به کی شوم         کی از دعای اهل بکا خوب می شوم

با یک دعای مادردلسوز و مهربان                  ام الائمه جوان خوب می شوم

جمعی کبوتر حرم فاطمه شدند                    من هم شبیه آن شهدا خوب می شوم

من بدترین غلام حقیر ولایتم                        ای بهترین امام بیا خوب می شوم

با این همه بدی به ظهورشما قسم            با یک نسیم کرب و بلا خوب می شوم

مومنان باور دارند دارند پیش از اینکه ببینند!

دیگران تا نبینند باور نمی کنند!

مومنان تسلیم هستند پیش از آنکه حکمت یک دستور را بدانند!

دیگران به شرطی اطاعت می کنند که قانع شده باشند!

مومنان درون پدیده ها را می بینند اما سکوت می کنند!

دیگران ظاهر پدیده ها را می بینند و فریاد می زنند!

کسی غم مومن را نمی بیند. او غمش را برای خود نگه می دارد.

اگر جایی غمش سرریز شود آن را درون ” چاه ” می ریزد!

دیگران غم و اندوه خود را به سر و کول دیگران می پاشند!

دعا پشت دعا برای امدنت و گناه پشت گناه برای نیامدنت! کدام آخر؟ آمدنت یا… نیامدنت؟

فرض کن حضرت مهدی به تو ظاهر گردد

ظاهرت هست چنانی که خجالت نکشی؟

باطنت هست پسندیده ی صاحب نظری؟

خانه ات لایق او هست که مهمان گردد؟

لقمه ات در خور او هست که نزدش ببری؟

پول بی شبهه و سالم ز همه داراییت

داری انقدر که یک هدیه برایش بخری؟

حاضری گوشی همراه تو را چک بکند؟

باچنین شرط که در حافظه دستی نبری

واقفی بر عمل خویش تو بیش از دگران؟

می توان گفت تو را شیعه اثنی عشری؟

 

تقصیرمن است اینکه کم می آیی

هر وقت اسیر غم شوم می آیی

این جمعه و جمعه های دیگر حرف است

آدم بشوم سه شنبه هم می آیی….